naprawdę trudne

Nie pisałem dotąd o tym na blogu bo w tej sprawie unikam rozgłosu. Od kilku lat przyjaźnię/opiekuję się chłopakiem z lekką niepełnosprawnością intelektualną, który po opuszczeniu domu dziecka próbuje zbudować swoją dorosłość. Spędziliśmy razem wiele setek godzin. Moi bliscy i znajomi mieli okazję go poznać. Udało się go wyciągnąć z bezrobocia i bezdomności, ale teraz natrafiliśmy na barierę naprawdę trudną. Sprawa jest chyba bezprecedensowa. Misiek (ma na imię tak jak ja) poznał kobitę, zamieszkał z nią i mimo apeli z wielu stron zrobił jej dziecko. Całkiem świadomie. Problem jest taki, że ona też ma upośledzenie intelektualne w stopniu umiarkowanym. Widać to po nich. Jeszcze w szpitalu Sąd wydał w ramach tzw. zabezpieczenia decyzje tymczasową o odebraniu im dziecka. Julka od 2 miesięcy jest w pieczy zastępczej, mimo, że ma kochających rodziców a Patrycja karmiła ją piersią. A my w batalii prawnej. Dziś była pierwsza rozprawa. Cały dzień spędziłem na sądowym korytarzu. Mimo zaangażowania Rzecznika Praw Dziecka, Prokuratora i wynajętej przeze mnie Pani Pełnomocnik Sąd podtrzymał tymczasowe rozwiązanie i wyznaczył kolejną rozprawę na 31 marca. Pani koordynator z Warszawskiego Centrum Pomocy Rodzinie (proponuje zmianę nazwy) po dwóch spotkaniach z nią zeznała, że Patrycja nie umie opiekować się dzieckiem. Z tego co wiem to w Polsce nie potrzeba mieć udokumentowanych umiejętności do posiadania dzieci. Nikt nie testował mojej żony, ani pani sędziny, ani pani z WCPR. Napiszcie co sądzicie bo opinie są różne.  




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

jestem złodziejem

Mam za sobą kolejną podobną dyskusję z moimi przyjaciółmi ze wsi. Przy kiełbasce i flaszce. Temat wraca co pewien czas jak bumerang mimo, że jest kontrowersyjny i staramy się go unikać. Pewnie was to nie dziwi, ale oni każdego kto ma więcej pieniędzy uważają za złodzieja. A ponieważ ja wpadam w tą kategorię to im się to kłóci z obrazem jaki zbudowali sobie w bezpośrednich relacjach. Stąd kontrowersje. Nie chcą szczerze gadać, ale ja ich ciągnę za język bo sprawy nierówności społecznych od dawna leżą mi na sercu.  Zacznijmy od faktu bazowego. Dla nich jedyna prawdziwa praca to praca fizyczna. Intuicyjnie tam się rodzi wartość a tak zwani umysłowi biorą potem udział w dzieleniu tego co wytworzą rolnicy i robotnicy. W mieście sami złodzieje. Nawet rolnicy co mają po 50 ha to złodzieje. Pracodawcy to złodzieje. Oni w to powszechnie wierzą. Nie znają się na ekonomii. Nie wiedzą jak działa gospodarka. Czują się dymani.  Dlatego nasze rozmowy są tak trudne. Poznali mnie na tyle, że widzą moją
Czytaj więcej

miesiąc

Obraz
Dziś mija miesiąc od ostatniego wpisu. Wypada coś napisać. Niby wiele się działo w moim życiu, ale nie bardzo byłem w nastroju by się tym dzielić. Umarła mi teściowa. Umarł nagle mój najlepszy kolega z liceum. Syn się wyprowadza i szuka pomysłu na siebie na najbliższe kilka lat (zrobił licencjat). W robocie lekka plaża więc wypadałoby coś sprzedać. Córka szykuje się do obrony magisterki. Lekki stresik na każdym polu. Na szczęście każdy tydzień kończy się wypadem do Dasz a tam życie toczy się innym torem, blisko natury, prosto i bez obłudy. 
Czytaj więcej

lęk

Jeżeli popatrzyć na obiektywne kryteria to żyjemy w czasach niebywałego dostatku i bezpieczeństwa. Nie tylko w Polsce, ale prawie wszędzie na świecie. Te kryteria to na przykład zamożność czy długość życia. Dochody, bezrobocie, dostępność usług publicznych. Ilość zabójstw czy zgonów. A jednak ludzie tego tak nie odczuwają. Obawiają się o przyszłość. Skąd ten lęk?  Pewnie to się jakoś bada ale tak na pierwszy rzut oka winę za to ponosi globalizacja. Zagrożenia widzimy nie tylko w swoim otoczeniu, ale na całym świecie. Boimy się wojen co toczą się po drugiej stronie oceanu. Boimy się migrantów co jeszcze siedzą na pustyni. Boimy się topniejących lodowców mimo, że ich nigdy nie widzieliśmy. Boimy się tego czego nie rozumiemy a cały świat to za dużo, żeby go zrozumieć. 
Czytaj więcej