Po co ci działka

Po co ja kupiłem siedlisko na wsi? Dobre pytanie i znam odpowiedź. Niestety jest długa. Wszystko zaczęło się parę lat temu. Przy kolejnej corocznej procedurze wymyślania gdzie jedziemy na wakacje zdałem sobie ostatecznie sprawę z zachodzącej we mnie zmianie. Już nie mam ochoty jeździć w nowe miejsca.  Wolę jeździć tam, gdzie mi jest dobrze. Tam, gdzie się czuję na miejscu. Trzeba więc sobie takie miejsce znaleźć. 

To niestety dopiero początek a nie koniec historii. Przez moment myślałem o Pojezierzu Suwalskim, ale ostatecznie zdecydowałem się na góry. Lubię górskie wyprawy. Na jednej z nich trafiłem w najbardziej niedoceniane i najdłuższe pasmo w Polsce: Beskid Niski. Zakochałem się od razu. Pusto. Brak turystów, brak schronisk. Bardzo niskie zaludnienie. Jest to efekt słabej nazwy (ja? w Niski, jedźmy Grażyna do Zakopca!) i akcji Wisła. To teren zamieszkały przez wieki przez Łemków (górale ruscy, tacy jak zakopiańscy tylko że prawosławni). Po wojnie ich siedliska zostały zniszczone a oni rozwiezieni po Polsce. Ta bogata kultura zniknęła. Łemkowie mieszkali w zwartych dużych wioskach wzdłuż strumyków. Po spaleniu chałup nie zostało nic. Polacy nie chcieli się tam osiedlać. Do dziś przedwojenne gminy Łemkowskie mają ułamek dawnej ludności.

No więc padło na Beskid Niski. Postanowiłem, że kupię sobie kawałek ziemi z widokiem na góry a kiedyś się pobuduje.  Po kilku wstępnych objazdach zawęziłem pole poszukiwań. Gmina Uście Gorlickie, wioska Nowica i parę okolicznych dolin.  Przez dwa lata byłem tam w sumie kilkanaście razy. Poznałem ludzi, historie. Zawarłem przyjaźnie. Przestałem używać nawigacji. Nadal kocham to miejsce (patrz zdjęcie), ale poszukiwania działki skończyły się frustracją. Im bardziej jej szukałem tym bardziej jej nie było.  Wszystko znikało a ceny rosły. Z rozrzewnieniem wspominałem te oferty, które odrzuciłem na początku. I zacząłem kombinować czy to jest jedyne miejsce i co mnie tu tak zauroczyło. I okazało się, że nie są to wcale góry tylko swojego rodzaju odludność i lokalność. Podrapałem się w głowę i  postanowiłem poszukać tego gdzieś bliżej. No i padło na Podlasie. Za pierwszym objazdem obejrzałem 10 działek. Za drugim kupiłem mój domek w Dasze.   

chata łemkowska w Beskidzie Niskim


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

jestem złodziejem

Mam za sobą kolejną podobną dyskusję z moimi przyjaciółmi ze wsi. Przy kiełbasce i flaszce. Temat wraca co pewien czas jak bumerang mimo, że jest kontrowersyjny i staramy się go unikać. Pewnie was to nie dziwi, ale oni każdego kto ma więcej pieniędzy uważają za złodzieja. A ponieważ ja wpadam w tą kategorię to im się to kłóci z obrazem jaki zbudowali sobie w bezpośrednich relacjach. Stąd kontrowersje. Nie chcą szczerze gadać, ale ja ich ciągnę za język bo sprawy nierówności społecznych od dawna leżą mi na sercu.  Zacznijmy od faktu bazowego. Dla nich jedyna prawdziwa praca to praca fizyczna. Intuicyjnie tam się rodzi wartość a tak zwani umysłowi biorą potem udział w dzieleniu tego co wytworzą rolnicy i robotnicy. W mieście sami złodzieje. Nawet rolnicy co mają po 50 ha to złodzieje. Pracodawcy to złodzieje. Oni w to powszechnie wierzą. Nie znają się na ekonomii. Nie wiedzą jak działa gospodarka. Czują się dymani.  Dlatego nasze rozmowy są tak trudne. Poznali mnie na tyle, że widzą moją
Czytaj więcej

miesiąc

Obraz
Dziś mija miesiąc od ostatniego wpisu. Wypada coś napisać. Niby wiele się działo w moim życiu, ale nie bardzo byłem w nastroju by się tym dzielić. Umarła mi teściowa. Umarł nagle mój najlepszy kolega z liceum. Syn się wyprowadza i szuka pomysłu na siebie na najbliższe kilka lat (zrobił licencjat). W robocie lekka plaża więc wypadałoby coś sprzedać. Córka szykuje się do obrony magisterki. Lekki stresik na każdym polu. Na szczęście każdy tydzień kończy się wypadem do Dasz a tam życie toczy się innym torem, blisko natury, prosto i bez obłudy. 
Czytaj więcej

lęk

Jeżeli popatrzyć na obiektywne kryteria to żyjemy w czasach niebywałego dostatku i bezpieczeństwa. Nie tylko w Polsce, ale prawie wszędzie na świecie. Te kryteria to na przykład zamożność czy długość życia. Dochody, bezrobocie, dostępność usług publicznych. Ilość zabójstw czy zgonów. A jednak ludzie tego tak nie odczuwają. Obawiają się o przyszłość. Skąd ten lęk?  Pewnie to się jakoś bada ale tak na pierwszy rzut oka winę za to ponosi globalizacja. Zagrożenia widzimy nie tylko w swoim otoczeniu, ale na całym świecie. Boimy się wojen co toczą się po drugiej stronie oceanu. Boimy się migrantów co jeszcze siedzą na pustyni. Boimy się topniejących lodowców mimo, że ich nigdy nie widzieliśmy. Boimy się tego czego nie rozumiemy a cały świat to za dużo, żeby go zrozumieć. 
Czytaj więcej