komentować, komentować jest bosko

Nie wiem o co chodzi. Jak miałem bloga w korpo (6 lat, 300 postów) to ludzie nie chcieli umieszczać komentarzy. Dzwonili do mnie, pisali maile, zagadywali na kawie. Ale wpisać się publicznie to nie.  Tamten blog był na wewnętrznej platformie. Tłumaczyłem to obawami przez korporacyjną cenzurą. Pisałem o różnych kontrowersyjnych sprawach i ludzie mogli się obawiać, że przeczyta to ktoś z HR lub ich szef. Tak to sobie zracjonalizowałem. 

A dzisiaj znowu. Pisze do mnie kolega, czy on może jakoś umieścić komentarz, żebym tylko ja go przeczytał. Szok. Czego on się wstydzi. Skąd te obawy. Tłumaczył się dosyć gęsto i nie zrozumiałem. Myślę, że to jest jakiś normalny ludzki mechanizm, którego ja jestem genetycznie pozbawiony i dlatego nie kumam. Proszę o wyjaśnienia.      

Komentarze

  1. MT3 marca 2021 12:58

    To ja Ci wyjaśnię. Mailem.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. MT3 marca 2021 13:36

      No dobra. Dałem się sprowokować. To coś, na co pozwalam tylko znajomym.
      Ja nie komentuję publicznie, gdyż nie lubię ludzi. Gdy czytam w czyimś CV, że lubi poznawać nowych ludzi, albo jak to świetnie pracuje w zespole, to mi się włos na plecach jeży. Co może obchodzić obcych mój komentarz? Dlaczego też mają coś o mnie wiedzieć, skoro ja nie chcę o nich? Stąd też moja niechęć do aplikacji społecznościowych i blogów. A miałem bloga w tej samej kropo i chyba dostałem jeden komentarz. Coś w stylu: bardzo się mylisz synu. Ostatnio jednak założyłem konto na pewnym portalu. A to dlatego, że za sprawą COVIDu, brzmi to dość okrutnie wobec tragedii, jakich część z nas doświadczyła, przeżyłem najlepszy rok w moim życiu. Przez ten wyjątkowy rok grono moich najbliższych znajomych podwoiło się, czyli zyskałem sześciu. Do dwunastu to już warto pisać na portalach społecznościowych, ale tylko pod warunkiem, że to tylko oni widzą moje komentarze.
      PS Gdzie tu jest przycisk – komentarz prywatny?

      Usuń
    2. michał.gawryś5 marca 2021 00:35

      No, ale jak nie podajesz danych, to nikt nie wie kto to napisał. Skutek jest ten sam. A jakaś forma debaty jednak się toczy o co najbardziej chodzi mi. Jakbyś napisał do mnie prywatnie to ja wtedy nie mogę tego publicznie skomentować i nić się urywa.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

jestem złodziejem

Mam za sobą kolejną podobną dyskusję z moimi przyjaciółmi ze wsi. Przy kiełbasce i flaszce. Temat wraca co pewien czas jak bumerang mimo, że jest kontrowersyjny i staramy się go unikać. Pewnie was to nie dziwi, ale oni każdego kto ma więcej pieniędzy uważają za złodzieja. A ponieważ ja wpadam w tą kategorię to im się to kłóci z obrazem jaki zbudowali sobie w bezpośrednich relacjach. Stąd kontrowersje. Nie chcą szczerze gadać, ale ja ich ciągnę za język bo sprawy nierówności społecznych od dawna leżą mi na sercu.  Zacznijmy od faktu bazowego. Dla nich jedyna prawdziwa praca to praca fizyczna. Intuicyjnie tam się rodzi wartość a tak zwani umysłowi biorą potem udział w dzieleniu tego co wytworzą rolnicy i robotnicy. W mieście sami złodzieje. Nawet rolnicy co mają po 50 ha to złodzieje. Pracodawcy to złodzieje. Oni w to powszechnie wierzą. Nie znają się na ekonomii. Nie wiedzą jak działa gospodarka. Czują się dymani.  Dlatego nasze rozmowy są tak trudne. Poznali mnie na tyle, że widzą moją
Czytaj więcej

miesiąc

Obraz
Dziś mija miesiąc od ostatniego wpisu. Wypada coś napisać. Niby wiele się działo w moim życiu, ale nie bardzo byłem w nastroju by się tym dzielić. Umarła mi teściowa. Umarł nagle mój najlepszy kolega z liceum. Syn się wyprowadza i szuka pomysłu na siebie na najbliższe kilka lat (zrobił licencjat). W robocie lekka plaża więc wypadałoby coś sprzedać. Córka szykuje się do obrony magisterki. Lekki stresik na każdym polu. Na szczęście każdy tydzień kończy się wypadem do Dasz a tam życie toczy się innym torem, blisko natury, prosto i bez obłudy. 
Czytaj więcej

lęk

Jeżeli popatrzyć na obiektywne kryteria to żyjemy w czasach niebywałego dostatku i bezpieczeństwa. Nie tylko w Polsce, ale prawie wszędzie na świecie. Te kryteria to na przykład zamożność czy długość życia. Dochody, bezrobocie, dostępność usług publicznych. Ilość zabójstw czy zgonów. A jednak ludzie tego tak nie odczuwają. Obawiają się o przyszłość. Skąd ten lęk?  Pewnie to się jakoś bada ale tak na pierwszy rzut oka winę za to ponosi globalizacja. Zagrożenia widzimy nie tylko w swoim otoczeniu, ale na całym świecie. Boimy się wojen co toczą się po drugiej stronie oceanu. Boimy się migrantów co jeszcze siedzą na pustyni. Boimy się topniejących lodowców mimo, że ich nigdy nie widzieliśmy. Boimy się tego czego nie rozumiemy a cały świat to za dużo, żeby go zrozumieć. 
Czytaj więcej