początek bezrobocia

Moja macierzysta korpo po 26 latach nieprzerwanej pracy w pocie czoła mnie zlikwidowała. Moje miejsce pracy razem z działem i szerzej razem z całym jednym wymiarem matrycy przestało istnieć. Dostałem tłustą odprawę, zdałem kompa, komórę, furę i badga. Jedyne czego nie zdałem to dobre samopoczucie czym zadziwiłem siebie i świat. Tym właśnie chciałem się tu pochwalić bo stało się to przyczynkiem to wielu ciekawych obserwacji.

Odebrałem kilka podobnych telefonów od kolegów z korpo którzy zostali. Bardzo za nie dziękuję i przepraszam za okazany brak empatii. Wszyscy dzwonili do mnie na smutno. Mówili powoli przyciszonym głosem. Ale jako to. Ale dlaczego. Ale kiedyś to było fajnie. Albo zakładali, że ja jestem załamany, albo sami tacy byli. Ich uświadomioną intencją było mnie pocieszyć, ale tak na prawdę to oni potrzebowali pocieszenia. I fakt, że zastali mnie w dobrym humorze był dla niech trudny do zrozumienia.

To samo rodzina. Żona co chwila się dopytywała czy już powiadomiłem mamę, tatę i brata. Później mnie pilnowała abym powiadomił znajomych. Tak jak się powiadamia o śmierci w rodzinie. Ale przecież nikt nie umarł. Ani ja ani korpo. I jej i mi te rozstanie pewnie dobrze zrobi więc o co kurna kaman. No i teraz moja mama i mój tata pytają mnie o poszukiwania pracy. A ja jej jakoś nie szukam. Jak będzie chciała to mnie sama znajdzie. A ja muszę mieć kilka swobodnych miesięcy żeby wydać tą kasę z odprawy.

Komentarze

  1. Pablos5 marca 2021 16:09

    Super podejście. Tak trzymaj. Co najważniejsze - teraz jako „wujek dobra rada” - życzę Ci, abyś zawsze wspominał swoje korpo z sympatią i przyjemnością. Nawet nie z powodu samego korpo, tylko z racji tych 26 lat, bo to szmat czasu i kawał dorosłego życia.

    Ja tak zrobiłem bo też mi podziękowano po 15 czy 17 latach (nie liczyłem) i bardzo mi to pomogło. Jakieś 2 lata po zwolnieniu, gdzieś w Paryżu, na jakiś targach, przyniosłem dawnemu szefowi, prezesowi, whisky za 450 € z podziękowaniem, że mnie zwolnił i dzięki temu ruszyłem ze swoim własnym interesem. I nie było to jakieś szydercze (no może troszeczkę) tylko powiedzmy ... szczere. Facet był trochę w szoku - ale generalnie chyba dobrze przyjął - bo teraz moja stara firma jest moim ważnym klientem - źródłem dodatkowych cotygodniowych przychodów....a minęło już 12 lat.

    Pewnie historia banalna, jak wiele innych, niewarta nawet opisywania - wspominam o niej jednak po to, aby dojść do sedna. Otóż w trakcie pracy w mojej firmie, spotkałem się wiele razy z fajnymi i mądrymi ludźmi, których zwalniano przede mną. To były czasy gdy ludzie pracowali po 10, 20 lat i więcej. Francuska i amerykańska miotła wymiotła wszystkich. I niestety muszę przyznać - że większość tych osób była jakaś zgorzkniała, z wielkim żalem w sercu („poświęcili się dla firmy, a tak wrednie ich potraktowano” itd, itp). Nie słyszałem od nich dobrego słowa na temat firmy, wylewali swoją żółć i wręcz nienawiść do swojego dawnego „pracodawcy”. Zachowywali się jak przegrani i sfrustrowani ludzie. Ja - wtedy oczywiście młody i szybko promowany pracownik - tak to przynajmniej odbierałem. I właśnie wtedy obiecałem sobie, że nie pójdę tą drogą, że zostawię sobie dużo więcej fajnych wspomnień i żaden ch..., który mnie kiedyś, w przyszłości, zwolni, nie zmieni mojego nastawienia.
    ...i tego Ci właśnie życzę. Nie daj sobie samemu odebrać tych chwil dla których warto było przez 26 lat robić to co robiłeś. Niech Ci nie przyjdzie do głowy, że to był stracony czas. I ciesz się, że ten etap masz już za sobą, a nowe wyzwania czekają za rogiem.

    OdpowiedzUsuń
  2. Marek11 marca 2021 07:01

    I to jest właściwe podejście do życia. Właściwie tylko Ci pozazdrościć. 👍

    OdpowiedzUsuń
  3. michał.gawryś20 marca 2021 07:15

    postanowiłem nawracać do tematu bezrobocia na tym blogu co jakiś czas. więc wyglądajcie kolejnych postów

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

jestem złodziejem

Mam za sobą kolejną podobną dyskusję z moimi przyjaciółmi ze wsi. Przy kiełbasce i flaszce. Temat wraca co pewien czas jak bumerang mimo, że jest kontrowersyjny i staramy się go unikać. Pewnie was to nie dziwi, ale oni każdego kto ma więcej pieniędzy uważają za złodzieja. A ponieważ ja wpadam w tą kategorię to im się to kłóci z obrazem jaki zbudowali sobie w bezpośrednich relacjach. Stąd kontrowersje. Nie chcą szczerze gadać, ale ja ich ciągnę za język bo sprawy nierówności społecznych od dawna leżą mi na sercu.  Zacznijmy od faktu bazowego. Dla nich jedyna prawdziwa praca to praca fizyczna. Intuicyjnie tam się rodzi wartość a tak zwani umysłowi biorą potem udział w dzieleniu tego co wytworzą rolnicy i robotnicy. W mieście sami złodzieje. Nawet rolnicy co mają po 50 ha to złodzieje. Pracodawcy to złodzieje. Oni w to powszechnie wierzą. Nie znają się na ekonomii. Nie wiedzą jak działa gospodarka. Czują się dymani.  Dlatego nasze rozmowy są tak trudne. Poznali mnie na tyle, że widzą moją
Czytaj więcej

miesiąc

Obraz
Dziś mija miesiąc od ostatniego wpisu. Wypada coś napisać. Niby wiele się działo w moim życiu, ale nie bardzo byłem w nastroju by się tym dzielić. Umarła mi teściowa. Umarł nagle mój najlepszy kolega z liceum. Syn się wyprowadza i szuka pomysłu na siebie na najbliższe kilka lat (zrobił licencjat). W robocie lekka plaża więc wypadałoby coś sprzedać. Córka szykuje się do obrony magisterki. Lekki stresik na każdym polu. Na szczęście każdy tydzień kończy się wypadem do Dasz a tam życie toczy się innym torem, blisko natury, prosto i bez obłudy. 
Czytaj więcej

lęk

Jeżeli popatrzyć na obiektywne kryteria to żyjemy w czasach niebywałego dostatku i bezpieczeństwa. Nie tylko w Polsce, ale prawie wszędzie na świecie. Te kryteria to na przykład zamożność czy długość życia. Dochody, bezrobocie, dostępność usług publicznych. Ilość zabójstw czy zgonów. A jednak ludzie tego tak nie odczuwają. Obawiają się o przyszłość. Skąd ten lęk?  Pewnie to się jakoś bada ale tak na pierwszy rzut oka winę za to ponosi globalizacja. Zagrożenia widzimy nie tylko w swoim otoczeniu, ale na całym świecie. Boimy się wojen co toczą się po drugiej stronie oceanu. Boimy się migrantów co jeszcze siedzą na pustyni. Boimy się topniejących lodowców mimo, że ich nigdy nie widzieliśmy. Boimy się tego czego nie rozumiemy a cały świat to za dużo, żeby go zrozumieć. 
Czytaj więcej