gawrysiowe myśli

tak jak się odgrażałem napisałem małe opowiadanko. malusie. poczytajcie bo mam pomysł na następne, ale bez zachęty nie napiszę GŁOWA Zuza była w łóżku już od osiemnastej. Czytała. Odkrywała uroki literatury dopiero teraz w wieku trzydziestu pięciu lat. Nie pamięta, aby w szkole przeczytała cokolwiek z zainteresowaniem.  Osamotnienie i nuda zrobiły jednak swoje. Sięgnęła po książkę. Jej wyobraźnia eksplodowała. Śniły się jej nawet niektóre wątki. Aktualnie połykała Grahama Greena. W oryginale, aby nie stracić kontaktu z językiem, który na Podlasiu był raczej mało przydatny. Nagle zadzwoniła komórka. Może ktoś z Warszawy o niej sobie przypomniał. - Halo! … tak to ja panie Komendancie. O tej porze? Służbowy? I czemu nie mówił do niej po imieniu. Pewnie dzwonił z domu i bał się, żona sobie coś pomyśli. -Tak. … Oczywiście. Pojadę. Proszę mi wysłać adres i telefon do tego kombajnisty SMS-em.                  Odłożyła telefon i wróciła do lektury. Ale mimo całego włożonego wysiłku w jej głowi

Byłem z żonką na weekend w Berlinie. Nie pierwszy raz. Coraz bardziej mi się podoba. Kręciłem się po centrum, ale wrażenie pozostaje, że Warszawa to jednak skromne prowincjonalne miasteczko. Wielkie monumentalne gmachy, obszerne place i szerokie arterie. Do tego kompletny brak samochodów co daje ciszę niespotykaną w naszych miastach. Wszystko jest równe, dobrze zaprojektowane. Z kamienia i stali. Nażarłem się kiełbas i golonek (jedna dziennie), opiłem wyśmienitego piwa. Zwiedziłem całkowicie na nowo odbudowany zamek królewski w którym mieści się Centrum Humbolda. Obejrzałem za darmo wystawę na której Niemcy rozliczają się ze swoim kolonializmem w Afryce. U nas nie do pomyślenia. Naród polski jest bez skazy. Ale jest parę rzeczy, za które trzeba pochwalić naszą stolicę. To przede wszystkim zieleń. W Berlinie wszystkie te wielkie place są do ostatniego metra wyłożone granitem lub asfaltem. Do granic absurdu. Jest dużo parków, ale nie ma skwerków i trawniczków. Mało jest drzew na ulicach.